In 2021 schrijf ik 25 jaar over palliatieve zorg. Ik hoef geen cadeaus. Geef me dit.
1. Alzheimer Nederland, KWF Kankerbestrijding en Hartstichting geven palliatieve zorg aandacht die recht doet aan de patiëntengroepen die ze zeggen te vertegenwoordigen (respectievelijk mensen met dementie, kanker en hartziekten).
2. Hulpverleners in de palliatieve zorg erkennen het belang van zorgverlening aan het systeem van de patiënt in plaats van alleen aan de patiënt, en hebben dus ook oog voor de betrokken mantelzorgers en/of kinderen.
3. Hulpverleners in de palliatieve zorg erkennen de gehele breedte van palliatieve zorg, zoals vastgelegd in de definitie van de WHO en het Kwaliteitskader Palliatieve Zorg, en praktiseren nazorg aan nabestaanden als structureel onderdeel van het zorgaanbod.
4. De palliatieve zorgbeweging – een optelsom van Netwerken Palliatieve Zorg, nationale organisaties en zorginstellingen – verhoogt het bewustzijn van burgers over palliatieve zorg met gerichte (voorlichtings)activiteiten.
5. Een bestuurder van een ziekenhuis zegt – in een Nieuwjaarstoespraak, in een interview met een krant, in het jaarverslag, whatever – dat het in zijn ziekenhuis goed sterven is.
6. Na tien jaar wachten komt er eindelijk een derde versie van de KNMG-richtlijn palliatieve sedatie, waarin óók uitgebreid aandacht besteed wordt aan acute palliatieve sedatie. De publicatie gaat gepaard met een gedegen implementatie- en voorlichtingscircus, dat zich enerzijds op zorgprofessionals richt en anderzijds op burgers.
7. Hoogleraren op gebied van palliatieve zorg (er zijn er een stuk of tien) ontdoen zich van hun maatschappelijke onzichtbaarheid en mengen zich actief in debatten over het levenseinde.
8. Zorgverzekeraars verplichten de instellingen/individuen waarmee zij contracten sluiten dat zij hun (vroeg)tijdige zorgplanning (of proactieve zorgplanning, of advance care planning) op orde hebben.
9. Alle hospicevoorzieningen voelen zich thuis in een nieuwe nationale organisatie voor hospicezorg.
10. De palliatieve zorgbeweging verhoogt het bewustzijn van burgers over het belang van nadenken en praten over het levenseinde, het liefst nog vóórdat er sprake is van een ongeneeslijke ziekte, hoge ouderdom en/of verhoogde kwetsbaarheid (zie ook deze blog over een doodvriendelijke samenleving).